Publikacja ukazująca się w dwusetną rocznicę wawelskiego pogrzebu Naczelnika insurekcji 1794 roku, opisuje w eseistycznym ujęciu jego dzieje pośmiertne w patriotycznej legendzie i politycznym micie Polaków doby zaborów.

W polskiej świadomości upowszechniło się przekonanie, że latem 1920, w obliczu bolszewickiej agresji, cały naród polski, zwarty i gotowy, zahartowany w niedawnych bojach o niepodległość, natychmiast stanął do walki z najeźdźcą. Czy aby na pewno od razu tak się stało?Próbę odpowiedzi na to frapujące pytanie zawiera książka ?1920. Prawdziwy cud nad Wisłą? - fascynujący reportaż historyczny z dramatycznych wydarzeń lata 1920 roku, poprzedzających Bitwę Warszawską.W 1918 roku mówiono nam, że państwo odzyskaliśmy w darze od zwycięskich mocarstw zachodnich. Wolność z łaski nie jest jednak wolnością. Państwo polskie w takim a nie innym położeniu geopolitycznym nie jest obcym darem, który można otrzymać za darmo. Żeby Polska była Polską ? musieli ją obronić Polacy. Przed pogardą obcych iprzed własnym zwątpieniem.Ta książka opowiada o tym, jak w roku 1920 Polacy potrafili dorosnąć do tego wyzwania, jakim stało się zadanie wywalczenia granic, obrony polskiej (i europejskiej) wolności przed idącą od sowieckiego wschodu totalitarną nawałą (...)Książkę Jarosława Szarka warto przeczytać, by lepiej zrozumieć co zawdzięczamy bohaterom roku 1920. Żeby zobaczyć jak do tej roli bohaterów dorośli. Iżebyśmy lepiej umieli odczuć to, co najważniejsze w tym wypadku: poczucie wdzięczności, długu wobec nich, poczucie zobowiązania ? abyśmy także chcieli i potrafili Polskę odbudowywać i rozwijać, chronić ją i cieszyć się jej wolnością.

W okresie międzywojennym plagą terenów dzisiejszej Polski południowo-wschodniej były brutalne, często bezkarne bandy opryszków. Wielu z nich przeszło do lokalnej legendy. Całe powiaty były terroryzowane przez takich osobników jak "Panicz" i Panek, Mitkowski, Płaza, Byk. bracia Maczugowie i wielu innych. Każdy z nich miał na sumieniu wiele rabunków i morderstw. Niektórzy, jak chociażby Nikifor Maruszeczko zdobyli "sławę" ogólnopolską. Państwo nie zawsze dawało sobie radę z nimi.Różne były losy negatywnych bohaterów książki. Jedni ginęli od kul plutonu egzekucyjnego lub na szubienicy w więzieniach Rzeszowa, Przemyśla czy Warszawy, inni w walce z policją lub swymi ofiarami, niektórym udało się ujść sprawiedliwości. "Byk, Maczuga i inni..." to fascynująca, oparta na kwerendzie starej prasy oraz akt policyjnych i sądowych - opowieść o zbrodni, która nie zawsze spotykała się z należytą karę, o krwawych napadach i morderstwach, sensacyjnych ucieczkach. To także historia tych, którzy usiłowali walczyć z plagą przedwojennego bandytyzmu. Licząca blisko 200 stron książka jest bogato ilustrowana, często unikalnymi fotografiami z tamtego okresu

To dzięki niej budowano w Łodzi mieszkania z łazienkami. Starała się interweniować w kwestii zatrudnienia kobiet. Warunki w fabryce włókienniczej znała z autopsji i zdawała sobie sprawę z tego, jak ciężka była praca w przemyśle lekkimChoć Michalina Tatarkówna-Majkowska była ważną postacią w dziejach powojennej Łodzi, dotąd niewiele wiadomo było o jej życiu prywatnym, osobistych poglądach politycznych i społecznych. W książce Czerwona Michalina autor opisał rodzinę Tatarkówny-Majkowskiej, prześledził także jej działalność publiczną. Analizując bogate archiwa dokumentów partyjnych, ukazał jej awans partyjny i społeczny po 1945 roku, kiedy kierowała Komitetem Wojewódzkim PZPR, a potem Komitetem Łódzkim PZPR. Zwrócił także szczególną uwagę na zachowanie towarzyszki Tatarkówny-Majkowskiej w trakcie burzliwych lat 19561957, gdy odcięła się od swojego stalinowskiego rodowodu. Interesującym elementem książki jest jej postawa podczas protestów w Łodzi, opis wpływu, który wywarła na postrzeganie strajków. Kariera robotnicy fabrycznej, która po wojnie rządziła drugim co do wielkości miastem Polski, do dziś intryguje.Książkę ilustrują unikalne zdjęcia.

Która z żon partyjnych dygnitarzy nazywana była towarzyszką królową?Czyja tapirowana fryzura zyskała status ludowej legendy?Jak zostawało się gwiazdą szklanego ekranu w PRL-u?Czerwonymi księżniczkami nazywane były w czasach PRL-u żony i partnerki partyjnych dygnitarzy oraz kobiety uważane za wpływowe. Jak wyglądało ich życie? Czy rzeczywiście było usłane różami? Czy opływały w luksusy i dobra, o jakich zwykła Polka udręczona walką o zdobycie najpotrzebniejszych, często niedostępnych dóbr, mogła jedynie pomarzyć? Iwona Kienzler w swojej najnowszej książce szuka odpowiedzi na te pytania, przybliżając nam losy m.in. Niny Andrycz, Zofii Gomułkowej, Stanisławy i Ariadny Gierek, Ireny Dziedzic.

Niniejsza publikacja stanowi suplement do wydanej w 2015 roku pracy pt. Kapitan Jan Dubaniowski "Salwa" 19121947. Po ukazaniu się książki zaczęły napływać nowe informacje, zdjęcia i dokumenty, przede wszystkim od rodzin związanych z oddziałem "Salwy".Skłoniło to również autora do wyjazdów w teren, aby przeprowadzić rozmowy z tymi osobami, zachować dla potomnych przechowywane przez nich pamiątki rodzinne. Z ich opowieści wyłania się ponury obraz lat powojennych, wszechwładzy komunistycznego aparatu represji. Mówili o tym zarówno członkowie rodzin żółnierzy "Salwy", jak i ci, którzy partyzantom tylko pomagali. Za okazanie najmniejszej "dobrowolnej czy wymuszonej" pomocy spadały na ludzi najsurowsze represje. Aresztowano i bito w czasie przesłuchania za to, że podali szklankę mleka, że przenocowali partyzanta, ale i za to, że partyzant sam, nie pytając nikogo o pozwolenie, nalał sobie wody ze studni do picia. Represjonowano za nie dość szybkie powiadomienie organów bezpieczeństwa. Jeżeli ktoś się wybronił, że udzielił pomocy pod przymusem przystawionego "do głowy pistoletu", mógł czasami liczyć, że cała historia skończy się tylko na pobiciu w czasie przesłuchania. Jeszcze okrutniej traktowana była najbliższa rodzina. Komuniści stosowali zasadę odpowiedzialności zbiorowej: często matka, ojciec, brat czy siostra trafiali do więzienia, gdy ich syn lub brat, który był w partyzantce, pozostawał nieuchwytny. Nawet przyprowadzenie księdza do spowiedzi ściganemu kończyło się wyrokiem. Rozmówcy autora bardzo dobrze pamiętali nazwiska swoich oprawców - Marian Koza czy Trybuś.Autor dotarł do ostatnich żyjących świadków wydarzeń, odnalazł w Centralnym Archiwum Wojskowym teczkę personalną por. Jana Dubaniowskiego, od rodzin partyzantów uzyskał dotąd nieznane zdjęcia i dokumenty.

W ostatnim ćwierćwieczu ukazało się bardzo dużo wydawnictw wspomnieniowych, opisujących doświadczenia Polaków przesiedlonych po II wojnie światowej na Ziemie Zachodnie z dawnych wschodnich kresów Rzeczypospolitej. Coraz częściej pojawiają się także publikacje mające charakter rodowych genealogii - pisane zarówno przez przedstawicieli tych rodów, jak i zawodowych historyków. Z rzadka jednak mamy do czynienia z publikacjami łączącymi oba te rodzaje pisarstwa. Książkę Romana Zubera bez wątpienia można uznać za udane połączenie pisarstwa wspomnieniowego i monografii rodu (...).Na szczególną uwagę zasługuje fragment poświęcony opisowi życia w Ladzkiem Szlacheckim w okresie dwudziestolecia międzywojennego i II wojny światowej. Ta część utrzymana jest w konwencji wspomnień. Autor przedstawia tu z pewnością wyidealizowany, ale zarazem ciekawy obraz życia rodzinnego, charakteryzującego się atmosferą miłości i ciepła. W ten beztroski świat dzieciństwa z wielką brutalnością wdziera się trudna historia polityczna: czasy okupacji radzieckiej, niemieckiej i znów radzieckiej, czystki etniczne i wreszcie przesiedlenia na Ziemie Zachodnie. Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że te dramatyczne wydarzenia dzieją się jakby obok głównego wątku opowieści, czyli opisu losów bliższej i dalszej rodziny. Uważny czytelnik odnajdzie tam jednak wiele choć może nie wypowiedzianych wprost - ogólniejszych spostrzeżeń, charakteryzujących sytuację Polaków na Kresach Wschodnich.- fragment Przedmowy

Biografia cesarza Franciszka Józefa I, który w Polsce cieszy się dużą popularnością.Był rekordzistą w noszeniu korony rządził nieprzerwanie 68 lat. Jego osoba stała się symbolem całej epoki. Objął cesarstwo jako 18-latek przy świetle świec i nielicznych lamp gazowych. Miał 46 lat, kilkoro dzieci i dwoje wnucząt oraz na koncie kilka przegranych wojen, gdy Thomas Edison wynalazł żarówkę, rozpoczynając erę elektryfikacji. Został cesarzem imperium w epoce jeszcze z ducha feudalnej, jako wyznaczony do rządzenia innymi pomazaniec Boży, spadkobierca potężnej dynastii Habsburgów. Odchodził w świecie zupełnie innym niż ten, który zastał nowoczesnym i wykrwawiającym się w Wielkiej Wojnie. Franciszek Józef przez ponad pół wieku trwał niezmiennie w zmieniającym się dynamicznie świecie. Zawsze w tej samej dostojnej pozie, z powagą na twarzy, z tak samo zaczesanymi bokobrodami. Postępujący nieodmiennie według utartego zwyczaju, opanowany bez względu na zewnętrzne okoliczności polityczne i osobiste tragedie rodzinne. Po ponad stu latach panowanie Franciszka Józefa I wydaje się ostatnią, długą chwilą spokoju przed szaleństwami XX w.

Dla jednych dwieście lat rządów wywodzącej się z Litwy dynastii to złoty wiek, jakiego Polska nigdy już nie doświadczyła. Dla innych stracona szansa, przekreślenie piastowskich wysiłków, po których pozostały popioły. Apologeci nie szczędzą pochwał dla umiejętności scalania różnych organizmów państwowych, tolerancji, rozkwitu sztuki. Krytycy skupiają się na przeniesieniu ciężaru polityki z Zachodu na Wschód, na nieumiejętności stworzenia spójnej koncepcji Europy Środkowej, oddaniu pola Habsburgom.Ale to za panowania Jagiellonów dokonały się najważniejsze zmiany polityczne i społeczne, które zadecydowały o kształcie przyszłego państwa w tym sensie stali się oni fundatorami Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Przez cztery pokolenia pracowali nad scaleniem Korony i Litwy. Za ich rządów, krzepł naród szlachecki, latami rozszerzający swoje przywileje, czasem wręcz wymuszając je na rządzących. A co najważniejsze wtedy właśnie zaczął wyłaniać się dojrzały polski parlamentaryzm z sejmem i senatem, który odegrał tak istotną rolę w późniejszych wiekach.Zapraszamy w podróż w czasy jagiellońskie.

Prawdziwa historia jednego z najlepszych pilotów lotnictwa bombowego i specjalnego RAF, Jana Cholewy. Fascynująca biografia pochodzącego z Ustronia wybitnego harcmistrza i pilota, ukazana na tle wojennych losów dywizjonu bombowego nr 300 i 1586 Polskiej Eskadry Specjalnego Przeznaczenia, przekształconej następnie w dywizjon bombowy 301 Ziemi Pomorskiej Obrońców Warszawy.Opowieść została uzupełniona przez unikatowy pamiętnik bohaterskiego pilota, który w czasie wojny wykonał 110 lotów operacyjnych 35 razy do Polski, z czego osiem lotów ze