Jan Twardowski (19152006) polski poeta, ksiądz piszący wiersze (jak o sobie mówił). Debiutował w 1937 r.tomikiem Powrót Andersena. Po wojnie drugi debiut miał miejsce w 1959 r. (Wiersze). Liczne zbiory i wybory wierszy (m.in. Zaufałem drodze, 2007; Nie przyszedłem pana nawracać, wyd. 13, 2017) do dziś ukazują się w Polsce i w przekładach na kilkadziesiąt języków. Popularność zawdzięcza wierszom, które pisał przez całe życie, opowiadaniom dla dzieci, rozważaniom dla dorosłych, wspomnieniom, aforyzmom. Przez czytelników i recenzentów uznawany za wybitnego poetę nurtu liryki religijnej i autora refleksji inspirowanych Ewangelią i życiem. Rozpoznawany przez swój indywidualny język prosty, zwięzły, pełen paradoksów i humoru. Zachwyt autora Bogiem, światem, przyrodą, tajemnicą życia wpisują sięw zamysł jego twórczości: nieść nadzieję tam, gdzie nadziei nie ma, pokazywać dobro w niespokojnym świecie, szukać sensu życia i mówić o miłości tam, gdzie ona wygasła. Wybór wierszy wydany w cyklu Klasyka Mistrzów można uznać za reprezentatywny. Zawiera bowiem wiersze z całego okresu twórczości autora (1932-2006). Obrazuje bogactwo tematów, oryginalny warsztat poetycki. Językiem poezji mówi o problemach, z którymi spotykamy się na co dzień, stawiając życiu wiele trudnych pytań. Nadto przynosi wypowiedzi samego autora o swoich wierszach oraz Kalendarium życia i twórczości Jana Twardowskiego. Wybór wierszy i opracowanie Aleksandra Iwanowska.

W 1930 r. poetka Kadia Mołodowska ogłosiła na łamach Literarisze Bleter, najważniejszego międzywojennego periodyku literackiego w jidysz, manifest przeciw tzw. poezji kobiecej zatytułowany Bagegeniszn (Spotkania). Ubrała go w formę paraboli o niemożliwych spotkaniach kilku z najważniejszych ówczesnych poetek, których twórczości nie da się w żaden sposób objąć wspólnymi ramami, bo więcej je dzieli niż łączy. Pisała w nim, że wiersze poetek żydowskich stoją [] często do siebie bokiem, plecami, a niekiedy w ogóle się nie spotykają, chcą się unikać. Ta książka jest o innego rodzaju spotkaniach. Nie tych niegościnnych, zamkniętych na rozmowę, wtłaczających twórczość poetek w wąskie ramy esencjalizujących i jałowych definicji, ale o spotkaniach odkrywczych i twórczych, respektujących różnicę i przygodność, osobność i osobliwość.

Trochę boję się tej miłościktóra zjawia się w średnim wiekuA jednak taka młodaJak podlotek uśmiecha się zalotnieI marzyI pochłaniakażdego dniaMłodaa jednakna swój sposób dojrzałaPrzemawiajakby już ze sto lat miałaI choć nierozsądnaprzecież rozsądnaStrachliwaOstrożnaa jednak odważnaTrochę boję się tej miłościjak wielkiej mocyOna nie pozwala zasypiać bezmyślnie w nocyMarzeniami sennymi wabiA w realnym świeciewierszem pisze listy do CiebieO AutorceMagdalena Agata Klijer urodziła się w 1970 roku w Lublinie. Absolwentka Uniwersytetu Medycznego w Lublinie, doktor nauk medycznych. Autorka licznych publikacji z zakresu medycyny. Z zamiłowania poetka. Laureatka dwóch ogólnopolskich konkursów literackich: Konkursu Literackiego Unii Polskich Pisarzy Literatów (2006/2007) i Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego Błogosławionego Jana Pawła II Apostoła Miłosierdzia (2011). Jej wiersze ukazały się w antologiach: chwila kontra ciągłość (2013), Znane słowa dźwięki przetworzone (2014), wydanych przez Centrum Kultury w Lublinie, a także w almanachu poezji religijnej A duch wieje, kędy chce... (2012) pod redakcją Mariana Hermaszewskiego.

Zbiór 40 wierszy Wisławy Szymborskiej, połączonych z tłumaczeniem tych utworów na język ukraiński, przygotowanym przez Andrija Savenetsa, który dokonał także wyboru tekstów. Oryginalny projekt graficzny oraz zainspirowane poezją Noblistki ilustracje, są dziełem lwowskich projektantów - Romany Romanyszyn i Andrija Łesiwa. Po cieszących się wielką popularnością Zielnikach to kolejna publikacja, w interesujący sposób łącząca prace plastyczne i poezję Szymborskiej.

Zamieszczone w tym tomie wiersze powstały na przestrzeni wielu lat; mimo swej różnorodności tematycznej stanowią spójną całość. Sam Autor określa ten zbiór mianem cyklu poetyckiego o duszy w czterech częściach: metafizycznej, katastroficznej, eschatologicznej oraz odrodzeniowej (rewitalizacyjnej).W pierwszej części tomu (Wieczny Eter) znajdują się zarówno erotyki i utwory nawiązujące do mitologii greckiej, jak i wiersze skupiające się na poezji samej w sobie, na jej tworzeniu, lub uwypuklające motyw niepokoju, a nawet cierpienia. W drugiej części (Raport z planety Pi) dominują natomiast utwory będące gorzką refleksją nad kondycją współczesnego człowieka nad jego bezwolnością, poddaństwem, brakiem indywidualności i wyobcowaniem ludzi pragnących cnót i dobra, którzy z tego powodu stają się celem pogardy i upokorzenia. Podobnego nastroju można dopatrzeć się w tych wierszach, które skupiają się na groźnym, niszczycielskim i bezlitosnym charakterze natury, a nie na jej pięknie. Trzecia część (Mój dom podziemny) sprawia wrażenie najbardziej osobistej, ponieważ zawiera utwory wspominające młodość, przepełnione tęsknotą za dzieciństwem i domem rodzinnym oraz refleksjami nad ich utratą. Czwartą i zarazem ostatnią część stanowi poemat Pod powiekami. Ze względu na swój oniryczny, niezwykły, wręcz abstrakcyjny charakter pozostawia on Czytelnikom najwięcej pola do interpretacji.Tom został wzbogacony aż 40 ilustracjami (głównie reprodukcjami malarstwa polskiego i światowego), które mogą okazać się pomocne w interpretacji wierszy, a na pewno wzbogacą doznania estetyczne Czytelników.

Nemezis i inne utwory poetyckie to pierwszy tak obszerny wybór najlepszej liryki z dorobku H.P. Lovecrafta. Prócz wszystkich utworów o charakterze niesamowitym i fantastycznym, w tym takich klasyków jak Grzyby z Yuggoth, Nemezis czy Prastary szlak, czytelnik znajdzie tutaj kilkanaście wybornych wierszy o charakterze humorystycznym czy okolicznościowym. Wszystko to w dwóch językach: każdemu z przekładów towarzyszy dla porównania oryginał. Wyboru dokonał, wiersze przełożył oraz skomentował tłumacz i znawca Lovecrafta, Mateusz Kopacz. Zbiór opatrzony jest również obszernym posłowiem. Za bogatą oprawę graficzną zbioru odpowiada znany z Przyszła na Sarnath zagłada, Krzysztof Wroński.

Młodość to krzyk, co bardzo dobrze wie każdy, kto był kiedyś młody. Nie pora umierać to wyciąg prosto z młodzieńczych nocy, kiedy każde uczucie jest na ostrzu noża i strzela tysiącem ekspresji oraz prostych słów. Dobrze wejść na chwilę w podobną rzeczywistość, aby poczuć, jak znów bije serce w tym dobrze znanym rytmie.